Ndodhi që po shkoja në dyqan me një shoqe, e cila kishte nevojë të blinte disa gjëra. Aty u takova me vjehrrën e nuses së djalit tim.
– “Çfarë bën këtu? Zakonisht blen gjatë fundjavës”, e pyeta.
– “Këtë fundjavë kemi një festë të madhe, të shtunën festojmë lindjen e nipit tonë. Prandaj kemi blerë gjithçka – mish, ëmbëlsira, perime.”
– “Pse të shtunën? Dhe pse po blini ju ushqimet, jo fëmijët?”
– “Lenka ende ndihet e dobët pas operacionit cezarian, ndaj vendosëm t’i bëjmë një dhuratë – të përgatisim tryezën.”
– “Prisni shumë mysafirë?”
– “Po, do të vijnë motrat dhe shoqet e Elenës.”
Ishte shumë e çuditshme, por djali im nuk më kishte thënë asgjë për këtë festë.
Djali im dhe Olena kishin kohë që po përpiqeshin për një fëmijë, por nuk ia dolën. Pas tre vitesh, Olena na tregoi se ishte shtatzënë. Të gjithë ishim shumë të lumtur, shtatzënia shkonte mirë. Vetëm lindja ishte e vështirë, dhe u bë me prerje cezariane.
Pas lindjes, ajo dhe foshnja u transferuan në spital, ku qëndruan për gjysmë muaji. Kur u kthyen në shtëpi, ishte ende herët për ndonjë festë. Ishte tepër herët për Elenën, dhe foshnja ishte e dobët. Djali im ia kushtoi të gjithë kohën familjes, kështu që nisëm të komunikonim më rrallë.
Bleva shumë dhurata për ditëlindjen e nipit tim, por nuk arrita as ta shoh. Prindërit e rinj nuk lejonin askënd të hynte në shtëpi. Dhe kështu, ata vendosën të festonin – por mua nuk më ftuan.
– “Ende është e mërkurë, ka kohë deri të shtunën. Djali yt do të të telefonojë”, më qetësoi shoqja ime.
Por nuk më telefonuan kurrë. Kaloi dita e ditëlindjes së nipit tim, dhe ata as që më kujtuan.
Javën tjetër djali im më telefonoi dhe më pyeti për garderobën.
– “Nuk ka nevojë të bësh asgjë, kam marrë një mjeshtër, tashmë është montuar. Dhe e kuptoj që më keni harruar.”
– “Mami, çfarë po thua? Nuk të kemi harruar.”
– “As nuk më ftove në festën për lindjen e nipit tim.”
– “Mami, vjehrra ime të pa në dyqan dhe të tregoi gjithçka.”
– “Por ajo nuk më ftoi!”
– “Prindërit janë prindër sepse janë njerëzit më të afërt. Është e qartë që je e ftuar. Çfarë prisje – një ftesë me postë? Gruaja ime është e sëmurë, foshnja nuk fle, dhe unë nuk mund të ndahem në njëmijë pjesë.”
Tani po mendoj – a kam të drejtë unë, apo djali im?
