Në vitin e njëmbëdhjetë të shkollës, zbulova se isha shtatzënë. Kisha frikë t’i tregoja nënës sime, pasi kurrë nuk kishim qenë të afërta, dhe e shtyva lajmin. Por sapo mori vesh, ajo menjëherë i njoftoi prindërit e të dashurit tim, Sasha – edhe pse kurrë nuk kishte folur me ta për shkak të përçmimit të tyre ndaj statusit tim më të ulët shoqëror.
Megjithatë, unë dhe Sasha ishim thellësisht të dashuruar me njëri-tjetrin dhe nuk ndikonim nga paratë apo pozita sociale. Kur prindërit tanë diskutonin për situatën tonë, na përjashtuan nga biseda.
Unë ndjeva vetëm lehtësim që nuk na detyruan të bëjmë abort. Por nënvlerësova ashpërsinë e prindërve të Sashës. Pas një lindjeje të vështirë, solla në jetë binjakët – vetëm që të më merreshin menjëherë nga prindërit e tij.
E hutuar dhe e rraskapitur, nënshkrova pa vetëdije dokumentet që më vuri para nëna ime, pa e kuptuar që po heqja dorë nga fëmijët e mi. Ata i morën binjakët, u shpërngulën në një shtet tjetër dhe Sasha u zhduk.
Nëna më shpjegoi se i kishin birësuar binjakët dhe kishin dhënë para për shkollimin tim – gjë që asaj i përshtatej, por më shkatërronte mua. U shpërngula në kryeqytet, u regjistrova në universitet, dhe edhe pse mjetet mbulonin arsimin tim, zemra ime vuante për fëmijët që humba.
Një vit më vonë, Sasha krijoi një familje të re – me gjasë e organizuar nga prindërit e tij. E ardhmja ime mbetet e paqartë, por shpresoj që fëmijët e mi janë të lumtur dhe që një ditë do të takohemi sërish.
