Unë dhe burri im jemi të martuar prej 12 vitesh. Sigurisht që ka pasur grindje dhe keqkuptime, por gjithmonë përpiqeshim t’i zgjidhnim problemet në mënyrë konstruktive dhe ia dilnim mirë. Që nga fillimi kemi jetuar të ndarë nga të afërmit – fillimisht me qira, pastaj morëm një kredi hipotekore që e shlyem tërësisht para tre vitesh.
Marrëdhëniet e mia me vjehrrën ishin neutrale: nuk isha e pasjellshme, ajo nuk na pengonte, dhe nëse ndonjëherë i thoshte diçka burrit tim, unë nuk e dëgjoja. Por më pas fillova të ndihesha e lodhur pa masë. Nuk kisha energji të bëja punët e shtëpisë. Me zor kthehesha nga puna, e rraskapitur. Burri im qeshi: “Nënë, ti je komplet dembele. Nuk është punë për burrin të rrijë te soba.”
Unë nuk isha dembele, por nuk kisha më fuqi. Për tre javë me radhë kisha një temperaturë të pashpjegueshme. Vendosa të shkoja në spital për t’u kontrolluar. Mjekëve iu desh shumë kohë për të kuptuar shkakun e shqetësimeve të mia. Në fillim të gjithë mendonin se ishte gjëndra tiroide, por në fakt ishte shumë më serioze.
“Epo, ç’të them,” tha një mjek i lodhur në klinikën onkologjike ku përfundimisht më dërguan, “diagnoza është kërcënuese, por jo plotësisht e pashpresë. Do ta trajtojmë? Atëherë përgatituni: do të jetë e gjatë, e dhimbshme dhe shumë e kushtueshme.” Po kthehesha në shtëpi dhe nuk shihja rrugën përpara. Dielli po shkëlqente, por për mua dukej sikur ishte natë e zezë. Dhe më e rëndësishmja – djali im, Mihajlo, është vetëm tetë vjeç. “Do të të shërojmë,” tha burri im. “Nuk do të heqim dorë, do të bëjmë gjithçka.”
Filluan vizitat e pafundme te mjekët dhe seanca të rraskapitshme kimioterapie. Më ranë flokët, vetullat dhe qerpikët. Duhej të lija punën për të ndjekur trajtimin. Dhe më e keqja, paratë po zhdukeshin, dhe përmirësim nuk po dukej.
Burri im ishte i durueshëm, më mbështeste, dhe vjehrra mori Misha-n gjatë qëndrimit tim në spital. Por unë e shihja që ai po largohej nga unë gradualisht. Mesa duket, thënia popullore “vëllai do motrën e pasur, burri do gruan e shëndetshme” është e vërtetë. Nuk ziheshim, madje më shikonte me keqardhje, por papritur nuk kishim më ç’të flisnim.
Jetonim në botë të ndryshme: unë isha në spital dhe luftoja për jetën time, ai thjesht jetonte, normalisht, dhe e ardhmja e tij ishte përpara. Një ditë, mjeku më tha: “Në rastin tuaj, nuk mund të bëjmë pa masa speciale. Për fat të keq, ato janë të shtrenjta dhe nuk ofrojnë garanci të plota.”
Por kjo është më mirë sesa tani, kur nuk ka asnjë garanci. Do të provojmë.” Shuma që përmendi ishte astronomike. Shumë më e madhe se çmimi i apartamentit tonë me dy dhoma në një lagje të mirë.
– “Në rregull, do ta shesim,” tha burri im me pasiguri, “por a do të ndihmojë?”
Shkova në kuzhinë dhe rastësisht dëgjova që biseda vazhdonte.
Për herë të parë pas shumë kohësh, vjehrra ime foli: “Po mendon ta shesësh apartamentin? A je çmendur? Po sikur të mos i ndihmojë? Ajo do të vdesë, dhe ti ke ende një djalë për të rritur! Ku do të jetosh ti, ku do të jetojë ajo? Unë e kam nevojë këtë shtëpi në pleqëri! Mos guxo ta mendosh!”
Sikur e kishte gati një shami të zezë për rastin.
Dola nga apartamenti dhe u ula në një stol në shesh. Vëllai im, tre vite më i madh, ishte i martuar dhe jetonte në të njëjtin qytet. Nuk kishim folur shumë, sidomos pas vdekjes së nënës. Marrëdhëniet tona ishin të qeta, por nuk kishim ndonjë afërsi të veçantë.
Me gruan e tij ishim në marrëdhënie të barabarta, por jo të ngrohta – më dukej disi krenare.
Vëllai më mori tek ai, larg nga mjerimi.
“Çfarë ka për të menduar,” tha Rita, gruaja e tij, “do të shpërngulemi në një apartament me qira, pastaj do shohim. Unë do e nxjerr apartamentin në shitje.”
Nuk pata kohë të them asnjë fjalë – thjesht qaja pa mundur të ndalem. Doli që një njeri, që në thelb ishte i panjohur për mua, ishte gati të jetonte me qira me burrin dhe fëmijën tim, vetëm që unë të përpiqesha të mbijetoja.
Trajtimi ndihmoi. Paratë që më kishin mbetur ia dhashë vëllait tim, i cili mori një kredi për një apartament me gruan e tij. Jetoj me djalin tim tek nëna e Ritës – më tha:
“Kam mjaftueshëm vend, merr një dhomë dhe mos u shqetëso për asgjë. Më vjen mirë që të kam. Mos më falënderoni.”
Kjo ishte Rita ime, ajo që nuk donte dhëndri të jetonte me vjehrrën, por unë nuk jam vjehrra jote, kështu që do të merremi vesh. Apartamenti është në shitje, pastaj do të blej një vend për vete. Sepse vëllai dhe gruaja e tij nuk duan as të dëgjojnë për ndonjë shpërblim për trajtimin tim.
“Je e çmendur,” tha Rita, “do të fitojmë para së bashku. Mos shpik gjëra. Mendo për veten. Kemi nevojë për një profesionist në punë, paga është e mirë – a do të vish?”
Burri im, që nuk më kishte parë për gjashtë muaj, u habit nga ndryshimet në pamjen time dhe më propozoi të fillonim gjithçka nga e para.
Po nëse sëmundja kthehet? Jo, mos u përgjigj – sido që të jetë, nuk do të jetoj me një tradhtar.
Po, ndonjëherë njerëzit për të cilët mendojmë keq mund të na ndihmojnë vërtet. Por më të afërmit, ata tek të cilët mbështetesh, mund të të kthejnë shpinën në çdo moment.
