E kam ditur gjithmonë që nëna ime ka pasion të madh për të shpenzuar para për gjëra të kota. Edhe kur babai ishte gjallë, të dy ziheshin vazhdimisht për zakonin e saj të shpenzonte shumë. Babai ka ndërruar jetë që prej tetë vitesh, por zakonet e saj nuk kanë ndryshuar.Nëna më kërkoi ta ndihmoja me kreditë, dhe kur mora vesh për çfarë shumë bëhej fjalë, ia mora apartamentin dhe e dërgova të jetojë në provincë.
Kur doli në pension, për herë të parë më kërkoi para. Pensioni nuk i mjaftonte për disa blerje. Të them të drejtën, nuk e kuptoja ku i shpenzonte paratë. Sepse ushqimin dhe ilaçet ia bleja unë vetë, kishte gjithçka që i duhej – pra, ku i shpenzonte?
Dhe së fundmi, nëna më telefonoi e duke qarë më tregoi se kishte akumuluar interesa mbi kreditë dhe nuk ishte më në gjendje t’i shlyente. Kur shkuam bashkë në bankë, më dolën sytë nga vendi kur pashë shumën që kishte për të paguar. Bëmë një bisedë serioze. Doli se ajo as që nuk e mbante mend më për çfarë i kishte harxhuar paratë.
Kishte shkuar për vizitë te një shoqe në një qytet fqinj, sepse i duheshin para për udhëtim dhe dhurata. Aty kishte blerë një pallto me pupla shumë të mirë, një pallto me lëkurë qengji dhe çizme të reja.
Atëherë vendosa t’i bëj një propozim “biznesi”:
Do t’i blija pjesën e saj të apartamentit, do të bëhesha pronare e të gjithë apartamentit, dhe nëna do të zhvendosej në shtëpinë e pushimit në fshat. Paratë që do të paguaja për pjesën e saj do të shkonin direkt në bankë për të shlyer kreditë. Nëna u pajtua.
Por pastaj kujtoi se në fshatin ku ndodhej shtëpia nuk kishte supermarkete apo qendra tregtare. U shqetësua se si do të jetonte pa blerë rroba të reja.
I thashë se nuk do t’i duhej të blinte asgjë atje, sepse do të jetonte vetëm me pensionin – kështu që nuk do të kishte as kohë, as nevojë të shpërdoronte më para.
