Para disa vitesh më hodhën nga shtëpia ime. Telefoni i burrit tim ishte i paarritshëm – kishte probleme me komunikimin në punë dhe ishte shumë e vështirë të kontaktoja me të. Shkova te nëna ime, sepse nuk mund të qëndroja para derës së burrit tim në korridor.
Nëna ime nuk ishte shumë e lumtur që më pa – djali i saj dhe gruaja e tij jetojnë me nipërit e dashur. Ata më pranuan në shtëpinë e tyre me kusht që duhet të rri larg të gjithëve. Duhet të pajtohesha, nuk kisha shumë mundësi: mbështetja ishte e vogël, nuk mund të jetonja me të, dhe svëkrva ime i mori paratë tona kur na la. Shpresa ime e vetme ishte ardhja e burrit tim. I dashuri im do të vinte dhe do të zgjidhte gjithçka. Por për një arsye, ai nuk më telefonoi.
Punoja si djall për të gjithë familjen. Ngrihesha në 5 të mëngjesit për të bërë mëngjes. Pastaj çoja mbesat e mia në kopsht, me karrocë në dhëmbë. Kur kthehesha nga kopshti, vinte koha të ushqeja të gjithë dhe t’i përgatitja për punë. Po ashtu, fëmijës time i ishte rreptësisht e ndaluar të qante.
Por nuk mund t’ia shpjegosh këtë një foshnjeje. Sa herë që ai dëgjonte qajt, nëna ime dhe gruaja e vëllait tim menjëherë fillonin të grimohej: “Lër të qajë, kjo është e dobishme për fëmijët. A nuk keni asgjë tjetër për të bërë përveçse të mbani një fëmijë në duar? Le të shpikim diçka që të bëjmë me ty. E vendos në tokë, dhe ai qorton sepse ti vrapon menjëherë tek ai. Pasha, qava fshehurazi kur dëgjova lotët e djalit tim.
Më dhembte zemra si nënë, por e dija që nëse do të shkoja kundër rregullave, do të na përzinin nga aty. E dija kur do të vinte burri im. Në atë ditë mora djalin tim dhe shkova në stacionin hekurudhor. Burri im doli nga vagoni, e përqafoj me duar rreth qafës së tij me lotë gëzimi, dhe ai më hoqi duar dhe u kthehet, duke shkuar pa thënë asnjë fjalë dhe as duke e parë fëmijën. Qëndrova në stacion, përqafova djalin tim dhe nuk dija çfarë të bëja më pas.
Nuk e kuptoja se çfarë kishte ndodhur me burrin tim, pse po vepronte kështu me ne? Ku të shkojmë? Te nëna ime? As që mund të shkoja atje. Nëna ime gjithmonë e kishte dashur vëllain tim, dhe unë isha vetëm një gabim i moshës së re. E vendosa djalin tim në karrocë dhe shkuam aq sa mundëm.
Disa orë më vonë më telefonoi gjyshja e burrit tim: “Eja, unë e di gjithçka. Do të të ndihmoj me çfarë mundem. Fluturova tek ajo si me krahë. Svëkrva e burrit tim më tregoi për arsyet e ftohtësisë së nipit të saj ndaj meje: “Shtëpia e svëkrës tënde është e liga. Ajo po priste që të lindte djali yt dhe ajo tashmë i kishte thënë burrit tënd se ai nuk është fëmija i tij. Ajo sapo kishte kthyer nga një festë, ku po festonte ardhjen e djalit të saj. Atëherë mësova për gruan që iku me burrin e saj, ndërkohë që ai ishte në udhëtim pune.
Për më tepër, ata flisnin për ty. Në ditën e largimit të nipit tim, një grua e moshuar nga ndarja jote e ndërtesës i erdhi nipit dhe i tha fshehurazi se një burrë të kishte vizituar. Kështu gjithçka “u lidh”, nipi i besoi nënës së tij, kur ajo e telefonoi dhe i tha për arratisjen tënde. Nuk do të isha i befasuar nëse ajo kishte dërguar fqinjën e saj.
Të heqësh një njeri të padisiplinuar në rrugë – as nga ajo nuk e prisja këtë. Gjetëm një gjuhë të përbashkët me gjyshen Manja dhe djali im u dashurua me të, sepse ajo ishte gjyshja e vetme e tij. Svëkrva ime dhe nëna ime nuk kishin dëshirë të komunikonin me nipin e tyre dhe Zoti të jetë me ta. Djali im shkoi në kopësht, dhe unë shkuam në punë. Më pas erdhi radha të ndihmoja gjyshen Manja – tashmë isha në të tetën dekadë dhe mosha e saj e tha fjalën e saj.
Gjashtë muaj para atij ditës së hidhur, gjyshja Manja shkoi te noteri: “Më vjen keq, ia kam lënë apartamentin nipit tim. Kam pasur një lidhje të madhe me ty, por kjo është për të mirën. E di ku janë kursimet e mia për ditën e fundit. Mos harroni: asnjë fjalë. Ish-burri im dhe nëna e tij gjithashtu erdhën të përcjellin gjyshen Manja. Ish-svëkrva e burrit tim ishte në repertorin e saj të zakonshëm: “Po, e dashur, ke jetuar falas në shtëpinë e gruas së moshuar, ka ardhur koha ta dish ndershmërinë tuaj. Përgatitu, por mos harro pasardhësit e tu.”
Nuk doja ta zhgënjeja atë paraprakisht. E pashë shikimin e tij të menduar. Kur pa se po e shikoja, ai erdhi pranë: – “Kam parë foto të djalit tim, ai më ngjan kur isha fëmijë. A është ai i imi?” “Ka qenë gjithmonë i yt, por tani kjo nuk ka rëndësi. Nëse është i imi, do të ribashkohemi.”
Do të doja që djali im të rritej në një familje të plotë. Presioni i viteve të fundit, qoftë nga këshillat e gjyshes Manja, ose nga ofendimi ndaj ish-burrit tim, të gjitha këto dolën në pah me lotë. Qesha si përgjigje ndaj tij. Ku ishte ai më parë, me “familjen e tij të plotë”? Ekspertiza konfirmoi se djali im është lindur nga ish-burri im; ai ishte dakord të fillonte të paguante mbështetje. Nëna e tij më telefonoi dhe më informoi me dashamirësi:
– “E, mund të ribashkoheni. Dhe apartamenti do të mbetet në familje – djali yt, kur të rritet, thjesht do ta transferojë në djalin tim. Nuk do t’ju dëshiroj më shumë lumturi. Mirupafshim. Kur nëna ime mësoi që nipi i saj është pronar i pasurisë, ajo erdhi menjëherë për të mërmëritur – djali i saj kishte nevojë për zgjerim. Dhe unë, si kujdestar i tij, mund të ndihmoj në ndihmën ndaj fëmijës tim në favor të dajës së dashur.
E dërgova nënën larg – me zë të lartë dhe fjalë të turpshme. Ish-burri im vazhdon të përpiqet të më tërheqë përsëri në A.F.U.: më fton në takime dhe më dërgon lule. Por më është neveri edhe të shoh fytyrën e tij: ai nuk kuptoi asgjë dhe i ndërpreu gruan dhe fëmijën e tij nga jeta – nuk është një veprim shumë i denjë dhe shumë burrëror. E di, jam me fat. Kam një familje që më do. Dhe kjo familje është djali im.
