Milioneri u vesh si një burrë i zakonshëm dhe shkoi në supermarket. Milioneri nuk do ta harrojë kurrë atë që bëri shitësi në supermarket.

Kalova të gjitha vitet e mia më të mira duke u përpjekur të bëhem i pasur. Kisha vetëm një qëllim: pasurinë. Ëndërroja të bëhesha milioner. Bëja gjithçka për të pasur sukses, doja të kisha gjithçka që dëshiroja. Kur isha i ri, isha i zemëruar me gjithë botën, isha këmbëngulës.

Kisha dy cilësi të rëndësishme: këmbëngulje dhe vendosmëri të jashtëzakonshme, si dhe një ëndërr. Arrita ta realizoja ëndrrën time. Më udhëhiqte zemërimi dhe padurimi. I humba prindërit kur isha vetëm 12 vjeç. Ata pësuan një aksident dhe nuk mundën të shpëtonin.

Mbeta vetëm, të afërmit më kthyen shpinën dhe përfundova në një jetimore. Nuk e doja Zotin: nëse Ai nuk më do, pse duhet ta dua unë? Pse m’i mori prindërit kur më duheshin më shumë? Isha i zemëruar edhe me prindërit e mi që më lanë. Nuk kuptoja shumë gjëra atëherë.

Atëherë i premtova vetes që do të bëja gjithçka për t’i bërë familjarët e mi të më shikonin nga lart dhe të ndiheshin krenarë për mua. Së fundmi mbusha 73 vjeç. Jetoj vetëm. Jam milioner.

Kam gjithçka, por jam i palumtur. Kam dhjetë makina të huaja, një vilë luksoze, disa apartamente, një shtëpi në fshat – por nuk kam trashëgimtarë.

Tani mund të blej gjithçka që dua. Tani dua lumturi, por fatkeqësisht, paratë nuk mund ta blejnë lumturinë. Kam pasur gra në jetën time, por ato ishin si lodra për mua; donin vetëm paratë e mia; thjesht ndalova së besuari tek gratë. Nuk kisha qëllime serioze, nuk doja të martohesha. Pse të martohesha? Që gruaja të më merrte paratë dhe të ikte? Tingëllon çmenduri, por atëherë ashtu mendoja. Tani jam 73 vjeç dhe kam probleme shëndetësore. Kush do ta marrë pasurinë time kur të vdes?

Vendosa t’ia jap gjithçka dikujt që ka me të vërtetë nevojë. Por së pari, duhet të gjej një njeri të tillë. Thjesht u vesha si një njeri i varfër dhe shkova në supermarket. Njerëzit më shikonin me përçmim, dhe shitësja nuk pranoi të më shërbente: u shtira sikur po qaja.

Papritmas, një roje sigurie iu afrua. Ai kërkoi ndjesë për sjelljen e njerëzve dhe më tha se do të më blinte gjithçka që më duhej, me paratë e veta. Mora numrin e tij të telefonit. Dje shkrova testamentin. Kur të vdes, e gjithë pasuria ime do t’i shkojë atij njeriu të mirë dhe familjes së tij.

Related Posts