„Nuk e di pse, por burri im dhe familja jonë ishin ata që nënë e bashkëshortit tim nuk u kushtoi pothuajse asnjë vëmendje.
Burri im është fëmija i mesëm, quhet Kolja. Prindërit e mi i ndihmuan djalit tim më të madh të blejë një apartament. Tani ai jeton atje me gruan e tij dhe kanë dy vajza që e çmendin nënën e bashkëshortit tim. Djali më i vogël ka vëmendje speciale; ai sapo ka mbaruar gjimnazin dhe nënë e bashkëshortit tim i ka dhuruar një apartament me dy dhoma për nder të tij. Por Kolja im nuk mori asgjë. Pas martesës, e kemi lutur nënën e bashkëshortit tim që të na lejonte të jetonim në një nga shumë apartamentet e tyre për herë të parë. Ata kërkuan që djali i tyre të paguante qiranë. Unë isha ajo që e pagova atë.
Dhe kjo nuk zgjati shumë, sepse më vonë ata gjetën qiramarrës më të përshtatshëm dhe na dëbuan. Fatmirësisht, në atë kohë arritëm të kursejmë pak dhe morëm një kredi hipotekare. Kur na lindi fëmija, ende po e shlyenim kredinë hipotekare dhe ishte një periudhë e vështirë. Nuk kishim as para për të blerë ushqim, kështu që nëna ime erdhi tek ne nga një qytet tjetër për të na ndihmuar. Nënë e bashkëshortit tim e dinte gjithçka, por nuk na ndihmoi. Dhe nuk u interesua për nipin e saj, as nuk erdhën në momentin kur na lindi, vetëm na uruan me telefon.
Ata nuk na ftuan as për ngjarje familjare, morëm vetëm urime. Dhe një ditë, nënë e bashkëshortit tim erdhi tek ne. E gjithë në lot, ajo kuptoi se burri i saj kishte gjetur një të dashur të re dhe e kishte nxjerrë nga shtëpia. Djali më i madh nuk e la të hynte, duke thënë se tashmë kishte dy fëmijë, ndërsa djali më i vogël kishte një jetë personale të turbullt, dhe ajo erdhi të kërkonte të jetonte me ne. Por unë refuzova. Nuk më intereson gjykimi i të afërmve të mi, sepse kur unë dhe Nikolaj kalonim periudha të vështira gjatë gjithë këtyre viteve, të afërmit e mi nuk na ndihmuan asnjëherë, kështu që nuk presin asgjë nga ne.
