Jam me origjinë nga një fshat, ku e njoha burrin tim dhe u martuam. Gjatë gjithë martesës sime ëndërroja për divorc, por kurrë nuk i tregova askujt. Dhe tani, kur dola në pension, vendosa të kërkoj zyrtarisht divorcin.
Jam e pensionuar vetëm prej një muaji, por tashmë kam arritur të rishqyrtoj gjithë jetën time. Më vjen turp ta pranoj, por pjesën më të madhe të jetës sime e kalova e martuar me një burrë që nuk më ka vlerësuar kurrë. Ishte sikur të më binin luspat nga sytë. Dhjetë vitet e para të martesës i kaluam në një fshat ku mendimi i të tjerëve kishte shumë peshë.
Në fshat thuajse nuk ndodhin divorce. Duhet të durosh, sepse “ku do gjesh burrë më të mirë?” Në fillim mendoja se vjehrra ime ishte fajtore për gjithçka. Mendoja se ajo ishte arsyeja që nuk më lejohej të dilja, që nuk i edukoj mirë fëmijët dhe që nuk isha e zonja në shtëpi. Fshehurazi ëndërroja për divorc, por thosha me vete “njerëzit s’do e kuptojnë”. Pastaj trashëgova një apartament nga prindërit në qytet. Burri im nuk mundi të përshtatej dhe nuk gjente dot një punë të mirë.
Unë u bëra mbajtësja kryesore e familjes, por kontrolli dhe kritikimet e tij nuk ndaleshin. Pra, nuk ishte vetëm vjehrra ime problemi. Por unë vazhdova të duroj, sepse fëmijët ishin në adoleshencë dhe nuk doja t’i trondisja me një divorc. Më vonë, ata u rritën dhe krijuan familjet e tyre. Por përsëri ndihesha në siklet të kërkoja divorc pas gjithë atyre viteve së bashku.
Por para një muaji dola në pension dhe dëgjova burrin tim të më pyeste se ku do punoja tani, sepse “duhet diçka për të jetuar”. Ai vetë kishte vite pa punë. Në atë moment, durimi im u sos. E gjithë jeta më kaloi përpara syve dhe mendova: “A dua vërtet ta kaloj pjesën e mbetur të jetës me këtë njeri, pasi kam kaluar tashmë gjithë këto vite?” Rinia ime kishte mbaruar dhe nuk kisha asgjë të bukur për të kujtuar. Që atë ditë i pakoja gjërat dhe e nisa tek nëna ime në fshat. Apartamenti është i imi, prandaj kam të drejtë të vendos çfarë bëj me të.
Por fëmijët tanë nuk e kuptuan çfarë bëra. Natyrisht, nuk prisja që ta miratonin vendimin tim, por ata organizuan një bojkot të vërtetë, duke këmbëngulur që t’i falja babait të tyre dhe ta pranoja sërish në shtëpi. Madje më thanë se ndiheshin të turpëruar nga unë para vjehrrive të tyre. Por unë nuk e dua më këtë. Kam pasur boll në jetën time.
A e ka mashtruar ky njeri vërtet fëmijët tanë? U përpoqa t’ua shpjegoja që ne jemi bërë të huaj për njëri-tjetrin dhe nuk ka kuptim të ruash diçka që ka kohë që është zhdukur. Por ata sikur nuk më dëgjojnë ose nuk duan të më dëgjojnë. Burri im më telefonon çdo ditë dhe më lutet ta pranoj përsëri, thotë që kemi jetuar 35 vite bashkë dhe tani në pleqëri paskam marrë mendtë për koncert. Të gjithë – burri im, fëmijët, vjehrra – më rëndojnë aq shumë sa nuk e di më çfarë të bëj. Por ndiej që nuk dua më të jetoj me ta. Boll ishte, mjaft kam vuajtur. Por si t’ua shpjegoj këtë të gjithëve dhe të mos dorëzohem sërish para rrethanave…
