Tani jam 31 vjeç. Kur isha 23 vjeç u martova. Gjatë viteve të martesës sonë, me bashkëshortin kemi pasur dy fëmijë – një djalë dhe një vajzë. Dhe tani, pas 8 vitesh martesë, papritur fillova të kuptoj që fëmijët nuk më sjellin më asnjë lumturi.
Duket sikur kemi gjithçka për një lumturi të plotë: një familje të fortë dhe miqësore, shtëpinë tonë, një makinë të re. Por unë nuk dua më të rris fëmijë. Nuk dua më të bëj gjëra për ta gjatë gjithë kohës. Nuk dua të bëj asgjë për ta.
Fillova të urrej burrin tim. Në fund të fundit, ai ishte ai që më bëri një amvisë. Disa vite më parë më erdhi një ide e shkëlqyer për një biznes. Por bashkëshorti im e shfrytëzoi atë ide, hapi biznesin dhe ai u bë i suksesshëm. Dhe tani unë jam e detyruar të rri në shtëpi, të bëj gjithçka që duhet, t’i shërbej bashkëshortit dhe fëmijëve, të harroj pushimet dhe kënaqësinë e jetës. Bashkëshorti im nuk më jep para, blen vetëm atë që ai mendon se është e nevojshme. Thotë se gjithçka që bën, e bën për mirëqenien e familjes.
Sa i përket shtëpisë, gjithçka është mbi shpatullat e mia. Gatuaj dhe pastroj nga mëngjesi deri në mbrëmje. Si rezultat, pothuajse nuk më kanë mbetur më miq, sepse nuk gjej asnjë mbrëmje të lirë për t’u takuar me ta. Si pasojë, vetëvlerësimi im ka rënë, kam pushuar së kujdesuri për veten dhe fare nuk më pëlqen pamja ime. Nuk mund t’u buzëqesh më fëmijëve të mi, sepse jam shumë e lodhur për ta bërë këtë për shkak të një sëmundjeje. Bashkëshorti im dhe të afërmit e tij kanë filluar të kuptojnë se po largohem nga familja. Të gjithë e konsiderojnë për detyrë të më qortojnë se jam një bashkëshorte dhe nënë e keqe.
Çfarë duhet të bëj tani? Si ta rikthej dëshirën për të gëzuar jetën dhe për të dashur përsëri fëmijët dhe bashkëshortin tim? Pasiguria e bashkëshortit tim nuk ka kufij. Nuk mund të shkoj në teatër, në ekspozita, sepse ai mendon se atje mund të takoj dikë, të dashurohem dhe të largohem nga familja. Nuk kam asnjë ide se si ta jetoj jetën time…
