Isha 43 vjeç kur lindi vajza ime. Mjekët më kishin thënë të mos ëndërroja, por unë dhe burri im e donim shumë një fëmijë dhe shpejt e bëmë realitet. Natyrisht, të dy donim ta përkëdhelim dhe t’i siguronim gjithçka, por ne ishim punëtorë të thjeshtë.
Punuam shumë, punonim në dy vende, merrnim edhe punë me orë; e ushqenim mirë vajzën tonë, e vishnim bukur dhe i blinim këpucë të mira. Por zemra e burrit tim nuk e përballoi dot stresin. Në moshën pesëdhjetë vjeç ai vdiq. Unë dhe vajza ime mbetëm vetëm. Unë vazhdova të punoja njësoj, nuk mund të ndalesha.
Vajza ime ishte fëmijë e qetë. Nuk kishim asnjë keqkuptim mes nesh. Ajo u rrit. Donte të studionte për gjuhësi, por kishte shumë konkurrencë dhe nuk fitoi bursë shtetërore, ndaj zgjodhi të studionte për mësuese, aty nuk kishte konkurrencë.
Për një kohë të gjatë nuk kishte marrëdhënie me djem. Por kur nisi punë me kohë të pjesshme në një dyqan, njohu Vovan. Vova vinte nga një familje e mirë dhe e pasur. Ai kujdesej shumë për vajzën time. Ajo nuk ishte mësuar me një vëmendje të tillë dhe shpejt u dashurua me të.
Të dy u fejuan dhe shpejt u martuan. Në atë kohë unë kisha disa probleme shëndetësore dhe isha dy javë në spital. “Mami, si do të bëhet dasma ime pa ty?” – më pyeste ajo kur vinte në dyqan për të më sjellë ushqime dhe fruta, dhe unë e qetësoja. Dasma u bë. Vjehrra e saj i dhuroi një apartament, pastaj u dha edhe para për udhëtimin e muajit të mjaltit dhe i ndihmoi me rregullimin e shtëpisë. Vajza më tha se kishin biznesin e tyre. Edhe unë u bëra dhurata të mira.
Për shembull, për Vitin e Ri i dhurova dhëndrit një portofol prej lëkure, ndërsa vajzës një varëse dhe vathë prej argjendi për 8 Marsin. Sigurisht, dhuratat e mia nuk mund të krahasohen me ato të vjehrrisë, por unë jam pensioniste dhe e vetme, mezi arrij të përballoj shpenzimet. Sidomos pas shkarkimit, kur duhej të lija të gjitha vendet e punës.
Tani jam gjashtëdhjetë e gjashtë vjeç, nuk kam ndonjë nevojë të veçantë: do ia dal disi. Vajza dhe dhëndri vendosën të ndërtonin një shtëpi në fshat. Edhe atëherë prindërit e dhëndrit ofruan ndihmë, por unë nuk munda ta ndihmoja vajzën time. Është e vërtetë që kisha kursyer dyzet mijë, por nuk ishte ndonjë shumë që mund t’u ndihmonte vërtet. Vajza ime erdhi të fliste me mua për paratë.
I thashë se zor se do mund t’i ndihmoja. “Prindërit e Vovës na ndihmojnë gjithmonë, na dhanë apartament, na paguan muajin e mjaltit, tani po na ndihmojnë edhe me shtëpinë. E ti nuk na ndihmon fare. Më vjen turp prej teje.” – Bijë, kam kursyer dyzet mijë, i kam vënë mënjanë për ty, mund t’i marrësh. E di që ata ju ndihmojnë financiarisht në çdo mënyrë. Por ata janë të rinj dhe kanë biznes.
Unë së shpejti mbush shtatëdhjetë, askush nuk do më punësojë dhe as nuk kam më fuqi. Vajza ime uli sytë dhe iku me një fytyrë të pakënaqur. Nuk i mori paratë, tha se nuk donte të bënte për të qeshur pulat. Më vjen shumë keq. E rrita vajzën vetëm, u përpoqa t’i jepja gjithçka që kisha mundësi. Në çfarë u kthye ajo? Pa para, nuk jam më nëna e saj. Si e ndryshuan kaq shumë paratë?
