Prandaj lejova nusen dhe djalin tim të jetojnë në apartamentin tim pas martesës. Dhe ajo filloi të më vendosë kufij. Në shtëpinë time. Në qendër. Asaj nuk i pëlqen fakti që unë i kam çelësat, që unë jam pronarja e apartamentit.
Ajo thotë se hyj kur të dua, kur ata nuk janë në shtëpi. Është e vërtetë, mund të hyj kur të dua, kam të drejtë, por nuk është faji im që ata nuk janë aty kur vij. Është apartamenti im, vij kur duhet, u sjell turshitë dhe reçelrat e mi. Mund të thuash se kujdesem për ta. Dhe në vend që të dëgjoj “faleminderit”, dëgjoj “le të kthejë çelësat”. Kush është ajo në shtëpinë time?
Ajo gjithashtu ka mësuar të mos përgjigjet në telefonatat e mia. Marr në telefon për të pyetur si janë ata, si është nipi dhe djali im, ose të paktën si është ajo, por ajo nuk do të përgjigjet. Është gjithmonë e acaruar kur e thërras. E di shumë mirë që djali im është në punë, nuk mund ta shqetësoj atë, prandaj më shtyn të marr prindërit e saj në telefon.
Dhe ata janë larg, ndërkohë, dhe ajo i streson edhe ata. Ja çfarë vajze dhe nusje është. Dhe për më tepër, thotë që unë jam si një amvisë në shtëpinë e saj. Dua të theksoj se nuk kontrolloj dollapët dhe ballkonet e saj, por dollapët dhe ballkonet e mi. Në shtëpi është gjithmonë rrëmujë.
Po të mos isha unë, ajo do të jetonte si derr në stallë. Është kaq mosmirënjohëse – kur nuk janë aty, unë u ujis lulet, kujdesem për macen, pastroj shtëpinë, mbledh gjërat e saj, laj enët pas saj. Kontrolloj drekën e saj, mos e dhëntë Zoti të jetë ftohur, e ajo do t’i ushqejë familjarët me të.
Të tjerët do të donin të kishin një vjehrrë si unë, por ajo më bërtet, më vë kufij. Më lutet të mos ndërhyj. Le të bëhet një amvisë e mirë, të mësojë djalin tim dhe nipin si të gatuajnë siç duhet dhe atëherë do ta lë rehat. Deri atëherë, supa e saj është e mirë vetëm për macen.
