Në punën tonë kemi një punonjëse të re. Ajo është një grua e ndershme dhe simpatike. Më telefonoi të premten në mbrëmje.
– Përshëndetje, Ana. Si je?
– Jam mirë. Po ti?
– Njësoj. A ke ndonjë plan për të dielën?
– Pushim në shtëpi.
– Kjo nuk tingëllon optimiste. Po të propozoj diçka më argëtuese. Çfarë mendon për një ditë në natyrë? Hajde të shkojmë në vilë. Do bëjmë një barbekju. Do pushojmë në fshat, para se të fillojnë shirat.
Atje është shumë bukur. Pyll, ajër i pastër dhe kënaqësitë e jetës në fshat.
– Jam dakord! “Faleminderit për ftesën.”
– Atëherë jemi marrë vesh. Përgatit mishin dhe na merr të dielën në mëngjes.
Të shtunën bleva tre kilogramë mish derri dhe e marinoja. Bleva perime, disa pite, një shishe verë të mirë dhe një tortë për ëmbëlsirë.
Mendova se kjo do të ishte e mjaftueshme, sepse edhe ata do sillnin ushqim. Të dielën në mëngjes, bashkëshorti im, fëmija dhe unë shkuam në shtëpinë e koleges sime. Ata na prisnin jashtë – burri, gruaja dhe dy fëmijë. U befasova pak që nuk kishin çanta me ushqime, por mendova se ndoshta e kanë gjithçka në vilë.
Arritëm. Ishte një vend me të vërtetë i bukur. Shtëpiza ishte nën pishat. Ishte e këndshme dhe e rehatshme. Në mes të oborrit kishte një skarë dhe një tavolinë me stola. Gjithçka ishte nën një strehë.
Nxorëm ushqimin nga bagazhi. Burrat ndezën zjarrin dhe përgatitën skarën, fëmijët nisën të luajnë, ndërsa kolegia më shëtiti nëpër pronë dhe vilë. Më tregoi se çfarë rritet ku. Tha se e kalojnë shpesh verën aty.
Në fund, burrat na thirrën të uleshim në tavolinë. U habita shumë kur pashë që në tavolinë kishte vetëm atë që kishim sjellë ne. Mishrat ishin të shkëlqyera.
Pastaj pimë çaj dhe hëngrëm tortë. Më pas u kthyem në shtëpi. E çuam kolegen dhe familjen e saj deri në shtëpinë e tyre. Kur po largoheshim, ajo më tha që herën tjetër të marinojmë më shumë mish. Nuk i thashë asgjë. Por nuk do të shkoj më në barbekju me ata përfitues.
