Me bashkëshortin tim kemi një biznes tonin, djali ynë është dhjetë vjeç, por për fat të keq nuk mund të lëvizë vetë, vetëm me karrocë invalidi. Kolja është një djalë jashtëzakonisht i zhvilluar dhe mjekët i japin shpresë për përmirësim, por ai ka nevojë për kujdes të vazhdueshëm, ndërkohë që ne të dy punojmë dhe nuk mund të jemi gjithmonë pranë tij. Kjo është arsyeja pse vendosëm të punësonim një dado për djalin tonë; kërkuam për më shumë se një muaj një kandidat të përshtatshëm, por askush nuk na përshtatej.
Kishim të ardhura të mira, shtëpia jonë dy-katëshe ishte gjithmonë e pastër dhe kërkonim dikë që të na ndihmonte jo vetëm me djalin, por edhe me punët e shtëpisë. Prandaj, për një kohë, i kërkuam një të afërmeje të kujdesej për Koljën ndërkohë që ishim në punë, por ajo nuk mund të punonte për një kohë të gjatë. Një ditë, kur po ktheheshim nga puna, pamë një grua të moshuar në stacionin e autobusit pranë shtëpisë.
Jashtë kishte një stuhi bore, dhe e moshuara e varfër rrinte ulur në të ftohtë dhe dridhej. Bashkëshorti im propozoi të ndalonim dhe ta merrnim zonjën, dhe unë pranova me mirësjellje. Zbritëm nga makina dhe pamë sytë e saj të mbushur me lot. – Mirëmëngjes. Autobusi i fundit ka ikur tashmë, je kot këtu, po ngrin – i tha bashkëshorti im. – Biri im, nuk po pres autobus, thjesht nuk kam ku të shkoj… Vajza më përzuri nga shtëpia, ndërsa djali i madh është në punë, gruaja e tij nuk më do dhe nuk dëshiron as të më shohë.
Nuk pres më asgjë, vetëm rri dhe mendoj si e kam merituar që fëmijët e mi të sillen kështu me mua. Me bashkëshortin u pamë në sy dhe vendosëm në heshtje ta merrnim zonjën në shtëpi; për ndonjë arsye ajo na dha besim që në shikim të parë. – E di çfarë, ke pritur mjaftueshëm – të ftojmë në shtëpinë tonë, kemi shumë hapësirë dhe po kërkojmë dado për djalin tonë; ai është në karrocë dhe ka nevojë për kujdes, dhe ti do na ndihmosh edhe në shtëpi – i thashë. Gruaja e moshuar na pa me një shikim të ngrohtë dhe u prezantua si Nina Petrovna.
Gjatë rrugës për në shtëpi, Nina na tregoi se kishte rritur vetë dy fëmijë dhe i kishte bërë njerëz. Vajza e madhe ishte martuar herët dhe kishte lindur tre nipër; burri i saj kurrë nuk e kishte dashur vjehrrën dhe gjithmonë ziheshin për të. Djali i Ninas kishte marrë një grua që menjëherë mori rolin e kryefamiljares; ajo nuk e pëlqente vjehrrën dhe nuk e lejonte burrin të komunikonte me të. Viti i fundit kishte qenë i vështirë për pensionisten, sepse ishte zhvendosur te vajza, por dhëndri e ofendonte, e shikonte shtrembër dhe thoshte se ajo vetëm po i hante. Këtë mëngjes ajo nuk kishte duruar më, kur vajza dhe dhëndri u hodhën mbi të dhe e fajësuan për të gjitha problemet e tyre, dhe e përzunë nga shtëpia. Më erdhi keq për gruan, sepse pashë që kishte një zemër të mirë.
Kolja ynë u lidh menjëherë me gjyshen Nina; ajo kishte punuar si mësuese matematike, kështu që dinte si t’u afrohej fëmijëve. I dhamë një dhomë të bollshme dhe i paguanim një pagë mujore për t’u kujdesur për djalin tonë dhe për të ndihmuar në shtëpi. Brenda një viti, gjyshja Nina u bë pjesë e plotë e familjes sonë;
Nikollai e quante gjyshe, dilnin shëtitje së bashku dhe ajo e çonte në klube. U befasuam këndshëm kur djali ynë u ngrit në këmbë, dhe e gjitha kjo falë gjyshes Nina – ajo punonte me të çdo ditë, e motivonte. Kanë kaluar dy vjet që nga takimi ynë i parë, fëmijët e Ninas erdhën disa herë për t’i kërkuar falje nënës së tyre. Ajo i fali, por nuk pranoi të kthehej, duke thënë se tani ne jemi familja e saj.
