Para pesë muajsh linda. Lindja nuk ishte aspak e lehtë. Nuk mund ta imagjinoj se si do t’ia kisha dalë pa bashkëshortin tim dhe vjehrrën time. Që kur isha ende në spital, vjehrra ime erdhi dhe më ndihmoi për gjithçka.
Ndonjëherë ndihesha në siklet dhe e turpëruar, por nëna ime nuk ishte aty, kështu që gjithçka ra mbi supet e vjehrrës. Po ku ishte nëna ime? Ndërsa unë vuaja në repartin e lindjes dhe po kontrollonin vajzën time, nëna ime ishte e zënë me kujdesin për fëmijët e motrës sime, Vika.
Gjithmonë më ka treguar me veprimet e saj që Vika është prioriteti i saj. Për shembull, vjehrra ime u sëmur një muaj më parë dhe, nga frika se mos na infektonte mua dhe foshnjën, ndaloi përkohësisht vizitat. Atëherë iu drejtova nënës sime për ndihmë, por ajo më tha se duhej të merrte Egron nga kopshti.
Kohët e fundit Egri mbushi 3 vjeç dhe motra e tij Diana së shpejti mbush 5. Nëna e tyre nuk i do shumë, dhe duket se as mua. Një ditë nëna më telefonoi dhe më ftoi në shtëpinë e saj në fshat. U habita, sepse rrallë më fton. Ajo tha që do t’i bënte mirë fëmijës ajri i pastër dhe që unë do pushoja pak nga zhurma e qytetit.
Bashkëshorti im dhe vjehrra më mbështetën – edhe ata mendonin se natyra është më e mirë se vitaminat dhe ilaçet. E pyeta nëse Vika do të vinte në fshat, por ajo tha se kishte plane të tjera dhe nuk do të vinte.
Vetëm atëherë vendosa të shkoj, sepse nuk doja të përjetoja përsëri ndjesinë e nënvlerësimit nga ana e Vikas. Bashkëshorti më çoi mua dhe vajzën në fshat të shtunën në mëngjes, ndërsa nëna dhe babai im kishin shkuar që të premten. Kishte shumë punë për të bërë.
Sapo arritëm, u shtruam për të fjetur – ishim të rraskapitura pas një udhëtimi treorësh. U zgjova nga britmat e fëmijëve. Ishin nipërit e mi. Mendova të thërrisja një taksi, sepse besoja se Vika kishte ardhur me ta, por doli që ajo i kishte sjellë fëmijët dhe ishte larguar. Nëna ime më kishte ftuar në fshat vetëm që të kujdesesha për ta, si të mos kisha vetë një foshnjë – sikur duhej të më gjente ndonjë “angazhim”. E kuptova nga udhëzimet e saj: “Lëre vajzën tënde, Egri nuk ka çfarë të hajë, gatuaji diçka. Vajza jote nuk shkon askund, kujdesu për Dianën, ajo ka plot punë.”
Deri në mbrëmje isha e përkulur, duke u përpjekur të bëja gjithçka me vajzën në krahë, por në fund nuk durova më dhe i telefonova burrit që të vinte të na merrte nga ajo çmenduri. Të nesërmen në mëngjes, ai po priste para portës. “Nëna ime më fajësoi për gjithçka, por nuk e pa kurrë gabimin e saj dhe ende nuk e sheh… Eh, të paktën kam pasur fat me vjehrrën time.”
