– “Gjyshja, kjo është Alina,” – ia prezantoi ai vajzën gjyshes Valja.
– “Epo, hajde të shkojmë te tryeza.” Të rinjtë hynë në kuzhinë. Në tryezë kishte patate të skuqura dhe qofte.
– “Tani do të përfundoj sallatën. Alina, shko në kopsht dhe mblidh pak kopër dhe majdanoz të freskët,” – i kërkoi gjyshja.
Ajo u kthye pas një minute dhe i zgjati gjyshes një grusht me barishte. Valentina i pa bimët dhe u ul e habitur…
– “E kupton, Vitya, neve nuk na duhet punë qyteti,” – e paralajmëroi gjyshja Valja nipin e saj, duke i afruar pitet e freskëta.
– “Ha, ha, shumë je lodhur, ndihmësi im! Edhe ty s’të duhet vajzë qyteti. Mendo pak! Si do të kujdeset për burrin ajo? A nuk të pëlqejnë turshitë e mia? E pitet? Hahaha! Po, e shoh.
Vajzat e qytetit nuk dinë të bëjnë gjëra të tilla. Vetëm vishen, lexojnë libra dhe argëtohen!
Ti tani qëron patate për mua, lidh domate… ti je ari im, nipi im!
E po të ishte grua fshati, do të më kishte baritur karotat dhe panxharin në çast.”
– “Faleminderit, gjyshe, pitet ishin shumë të shijshme, edhe borshi po ashtu, s’kisha ngrënë moti. Por mos u shqetëso, ende nuk kam zgjedhur një vajzë. Dhe s’do të martohem akoma. Por kur ta bëj, do të bëj gjithçka siç më thua ti,” – u buzëqesh Viktori.
Ai e piu kompotin me mjedra dhe rrush të zi:
– “Shumë i shijshëm, gjyshe. Tani duhet të iki. Fundjavën tjetër vijnë prindërit e mi vetë, s’do të mund të vij.”
– “Ah, Vitya, po bëhesh gjithnjë e më i mençur, e ndiej. S’po më tregon gjithçka.”
– “Jo, gjyshe,” – qeshi Viktori, – “ti e kupton gjithçka, e di që dëshiron më të mirën për mua. Kam disa gjëra të rëndësishme për të bërë. Eja të të puth dhe të iki se do të ketë trafik. Është e diel, të gjithë po kthehen në qytet.”
Viktori ishte paksa gënjeshtar.
Atij i pëlqente një vajzë nga departamenti teknik, Alina Mikitenko. Ajo kishte filluar punë së fundmi, pas diplomimit.
Por Viktori nuk kishte gjetur rast për ta njohur. Nuk përputheshin në punë.
Prandaj, kur i gjithë ekipi vendosi të shkonte në një ekskursion gjatë fundjavës, Viktori kuptoi që ishte rasti i tij.
Mësoi ngadalë se edhe Alina do të shkonte.
Dhe kështu ndodhi – u njohën.
Edhe Aline e tërhoqi ky djalë. Edhe ajo e pëlqeu.
Tani Viktori e shoqëronte Alinën çdo ditë pas punës.
Dhe një ditë ajo i propozoi:
– “Dëshiron të hysh brenda? S’ka problem, prindërit e mi janë në shtëpi. Nëna më pyeti një ditë nëse jam e dashuruar.
Po kthehem vonë, ndonjëherë me lule… Doja të të prezantoja. Ke ndonjë kundërshtim?”
– “Jo, aspak.” Viktori u afrua aq pranë saj, sa e pyeti:
– “Po ti? Çfarë i the mamit tënd? Je dashuruar? Shpresoj që s’po e imagjinoj këtë… Sepse unë jam me të vërtetë i dashuruar.
Epo, hajde të prezantohemi me mamanë tënde.”
– “Edhe me babin tim,” – tha Alina dhe u largua paksa. Viktori e vuri re dhe qeshi:
– “Sigurisht, edhe me babain.”
Prindërit e Alinës e pëlqyen Viktorin. Të gjithë ishin dakord për të.
Ishte i qetë, miqësor, dhe me Alinën kishte shumë të përbashkëta.
Punonin së bashku.
Prindërit e Viktorit gjithashtu e pëlqyen Alinën, dhe erdhi koha për martesë.
Dhe atëherë Viktori u kujtua për gjyshen e tij të dashur.
– “Alina, hajde të shkojmë te gjyshja ime në fshat. Ajo që i ndihmoj dhe që e vizitoj shpesh.
Nëse nuk të prezantoj me të para dasmës, do të mërzitet shumë. Vetëm se gjyshja gjithmonë ka dashur që unë të martohem me një vajzë nga fshati.
E imagjinon dot?” – qeshi Viktori.
– “Unë jam vajzë qyteti,” – qeshi Alina, – “s’jam e përshtatshme për ty. Edhe prindërit e mi janë nga qyteti.
Asnjëherë s’kam pasur gjyshe në fshat. I kam zili gjithmonë shoqet që shkonin te gjyshet e tyre verës.
Unë gjithmonë shkoja në kamp veror!”
– “S’do t’i pëlqej.”
– “Mos u shqetëso, hajde – qeshi Viktori – do të të dojë, e ndjej.”
Por përpara udhëtimit, Alina u përpoq të vishej që t’i pëlqente sadopak gjyshes.
Ishte mësuar të vishte xhinse, por tani veshi fund me bluzë.
Përndryshe, Viktorit iu duk shumë mirë.
Gjyshja i priti ngrohtësisht nipin dhe nusen e tij.
Në tryezë kishte çaj, ëmbëlsira dhe pite shtëpie. Patate të skuqura me qofte.
– “Më në fund, nipi im, nuk je më vetëm. Për një arsye kaq të veçantë, më vjen mirë që të shoh.
Ndoshta do të arrij të shoh edhe stërnipat, tani që më solle një vajzë kaq të mirë për ta njohur.”
– “Gjyshja, kjo është Alina, punojmë së bashku. E duam njëri-tjetrin dhe kemi vendosur të martohemi. Do vish në dasmën tonë? Do të marr me makinë një ditë para. Nuk ka dasmë të vërtetë pa ty, gjyshe!”
– “Hajde të hamë pastaj flasim. Alina, e dashur, krejt harrova – shko në kopsht dhe mblidh pak kopër e majdanoz për tryezën.
I pe rreshtat ku janë barishtet?”
– “Po, zonja Valentina Igorevna, me kënaqësi,” – u çua menjëherë Alina. Donte me të vërtetë t’i pëlqente gjyshes.
Në fund të fundit, Alina e shihte sa shumë e donte Viktori gjyshen.
Ajo doli dhe u kthye shpejt me një tufë barishtesh.
– “Ja ku janë, zonja Valentina Igorevna, urdhëroni.”
Gjyshja Valja i preu barishtet për sallatë.
– “Hajde, fëmijë, të hamë. Çdo gjë është shtëpie: turshi, patate…”
Në tryezë biseduan. Alina tregoi për familjen e saj.
U përgjigj shumë sjellshëm në të gjitha pyetjet.
Në fund, gjyshja i bekoj:
– “Qofshi të lumtur, fëmijë. Do vij patjetër në dasmën tuaj.”
