Burri kishte porositur drekën dhe po priste që t’i sillnin porcionin. Tek dritarja e restorantit vuri re dy fëmijë. Djali i vogël shikonte me kureshtje njerëzit që kalonin – i kullonte pështyma.
Pranë tij ishte ulur motra e vogël, e cila gjithashtu vështronte ushqimin me uri. Burri vendosi t’i ushqente fëmijët e uritur. Por ajo që ndodhi më pas e la të habitur. Burri doli para restorantit dhe i thirri fëmijët.
Hapi derën dhe i ftoi brenda. U kërkoi të uleshin pranë tij dhe i pyeti se çfarë donin të hanin. Fëmijët pa fjalë treguan me gisht pjatën e tij, ndaj burri u porositi të njëjtën gjë.
Kur ushqimi u soll, djali mezi po përmbahej të mos hidhej mbi të. Motra e tij e këshilloi që të lante duart. Fëmijët i përfunduan shpejt porcionet e tyre, i falënderuan burrit dhe me ngut dolën nga restoranti. Burri vazhdoi të hante me ndjesinë e një detyre të përmbushur.
Kërkoi faturën nga kamerieri, dhe kur e pa – u shtang nga çudia. Nuk kishte asnjë shumë të shkruar. Vetëm një copë letre ku shkruhej: “Nuk mund t’u ndihmosh të gjithëve, por sot ke bërë diçka për botën.
Ke ndihmuar ata që kishin nevojë.” Burri nuk e priste një dhuratë të tillë nga restoranti. Tani ai me të vërtetë beson në karmën dhe mirësinë e zemrës njerëzore.
