Në mes të natës, gjatë një shiu të rrëmbyeshëm, më telefonoi fqinji nga shtëpia verore: “Irço, e ke lënë dritaren e makinës hapur…” Makina ishte larg, sepse pranë parcelës sonë kishin hedhur pleh. Me përtesë u vesha dhe dola. Kur dola nga porta, e pashë fqinjën, xhaxhi Mishën, të përkulur nën shi.
Doli që i kishin rënë çelësat, ishte përkulur për t’i marrë dhe pastaj ishte ngujuar. Qëndronte atje që një orë. Vrapova te Olena, që punonte si ndihmëse mjekësore. E morëm gjyshin në shtëpi dhe i dhamë ilaçe për dhimbje.
Olena tha se do kujdesej për të. Xhaxhi Misha jeton vetëm prej më shumë se pesë vitesh. E humbi gruan dhe me të birin pothuajse nuk flet fare. Dhe për makinën harrova krejt – gjithçka u lag deri në palcë. Mirë, thashë me vete, në mëngjes do t’i hap dyert dhe do thahet.
U ktheva në shtëpi, bëra çaj, u ula dhe mendova. Po sikur Olena të mos kishte parë rastësisht nga dritarja dhe të mos e kishte vënë re makinën time me dritaren hapur? Po sikur të mos binte shi? Xhaxhi Misha gjithsesi nuk do kishte mundur të kërkonte ndihmë. U përpoqa gjatë të kuptoja se çfarë forcash i shtyjnë ngjarjet të ndodhin kështu, por nuk munda.
Të nesërmen shkova te Olena: “Dëgjo, do kujdesem për të për disa ditë. Po më pas? Ose, mos e dhëntë Zoti, pas disa vitesh të vdesë. Kush do ta varrosë?” Po e dëgjoja Olenën dhe m’u kujtua historia e saj. Më saktë, historia e gjyshes së saj.
Kur Olena ishte ende fëmijë, i ndodhi gjyshes së saj një histori e ngjashme. Edhe ajo kishte pak miq dhe jetonte e vetme. Një ditë, pas një pune të lodhshme në kopsht, u shtri dhe nuk u zgjua më. E gjetën vetëm pas pesë ditësh… Të jesh vetëm është aq e frikshme. Dhe në vendin tonë ka aq shumë të moshuar…
