“Gjithë ditën i kërkova çelësat, por nuk i gjeta askund.” – Milo, mund të marr çelësat e tu? Shpresoj që s’të pengon, sepse të miat nuk po i gjej, ndoshta i kam lënë diku – i thirra gruas. Ajo më bëri shenjë nga xhaketa e saj. Dola në korridor; kur futa dorën në xhep dhe nxora çelësat, më ra një copë letër.
E mora nga toka dhe e lexova. “Nesër në orën njëmbëdhjetë, shihemi në qendër, afër kafenesë Astra.” E ktheva letrën në xhepin e xhaketës së saj. Nuk doja të mendoja për më të keqen, por për ndonjë arsye doja të bëja skenë. Mila po pastronte dhomën e saj dhe ne po përgatiteshim të shkonim tek miqtë. Mendova se ndoshta isha gabim dhe do të ishte më mirë ta zbuloja vetë me kë po takohej.
– “I dashur, jam gati. Le të shkojmë tek Semënovët, jemi me vonesë,” më tha gruaja me buzëqeshje. Kishte veshur një fustan të ri ngjyrë tyrkizi, që theksonte sytë e saj të kaltër. “Kemi mbi pesëmbëdhjetë-gjashtëmbëdhjetë vjet të martuar, dhe ende e dua si një djalosh.”
“Miloš, nesër të shkojmë në kinema. Ka kohë që s’kemi qenë, dua të kujtojmë rininë. E mban mend herën e parë kur shkuam në kinema?” – “Nuk e di… Ndoshta s’mundem, dje i premtova Katës që do e ndihmoja me diçka. Hajde, le të nisim, po vonohemi.” Më gënjeu. Asnjëherë nuk dinte të më fshehte gjë, dhe fillova të bëhem shumë nervoz. U përgjigjesha ftohtë pyetjeve të saj. Nuk ndenjëm më shumë se gjysmë ore, dhe unë doja të kthehesha në shtëpi, duke u justifikuar me një dhimbje koke.
Mila heshti. Donte të qëndronte, por nuk u përplas me mua. Kur arritëm në shtëpi, shkova drejt në shtrat. Në mëngjes u zgjova në orën dhjetë, Mila ishte veshur dhe po nisej. – Mëngjesi është në sobë. Do kthehem shpejt, mos u mërzit – më puthi në faqe dhe iku.
U vesha me shpejtësi dhe e ndoqa. Kur hyra në kafenenë Astra, pashë një turmë njerëzish që brohorisnin: “Urime! Urime!”. Mila erdhi me vrap dhe më puthi, unë nuk kuptoja asgjë. Po përpiqesha t’i shpjegoja çfarë mendoja për atë letër, për atë “tradhti”. Ajo më tha: “I dashur, sot kemi përvjetorin e martesës. E dija që, si zakonisht, do harroje, ndaj vendosa të bëja një shaka dhe të të befasoja.” Isha mirënjohës për atë dhuratë. Që atëherë, nuk e harrova më kurrë përvjetorin tonë.
