Me Andrew u njoha në një mbrëmje te një shok. Më ftoi për një shëtitje, pastaj në kinema, dhe kështu filluam të dilnim bashkë. Me qira mora një apartament dhe Andrew jetonte me të ëmën. Kaluan disa muaj dhe i dashuri im më kërkoi të martoheshim. U martuam, por vjehrra nuk më donte, gjithmonë më jepte mësime.
Thoshte që nuk dija të gatuaja dhe që djali i saj shkonte në punë i uritur dhe me këmisha të pashkëlqyera. E doja shumë burrin tim dhe gjithmonë u kujdesa për të, por për vjehrrën nuk mjaftonte. Kështu kaluan disa vite, ajo ishte gjithmonë e pakënaqur, por unë heshtja dhe kurrë nuk i ankohesha burrit. E gjithë kjo ndodhi para Vitit të Ri. Donim ta kalonim me miq, por vjehrra më telefonoi dhe tha:
– Jam e sëmurë, kam nevojë për ndihmë. Le të vijë Andrew te unë!
Duhej të qëndroja në shtëpi vetëm dhe ta prisja. E prita për dhjetë ditë dhe burri im nuk u lajmërua asnjëherë. As nuk pyeti nëse isha mirë. Kur e thirra, m’u përgjigj shpejt dhe ftohtë: – Nëna nuk është mirë, mos më shqetëso! Do të kthehem kur të bëhet më mirë. Mos më telefono kot! Pastaj, më në fund, më tha: – Unë nuk kthehem më në shtëpi!
Nëse do, mund të shpërngulesh te nëna ime. E doja shumë burrin tim dhe pranova gjithçka vetëm që të jem me të, ndaj bëra valixhet dhe shkova atje. Kur zbulova se isha shtatzënë dhe vjehrra e mori vesh, bëri shumë zhurmë. Në fund më përzuri nga shtëpia, sepse e dinte që isha shtatzënë. Kur burri më ndryshoi mendim, tha:
– Nuk jam gati të bëhem baba. Nëna është e sëmurë dhe tani ka edhe një fëmijë. Martesa jonë nuk më lejon të përkushtohem ndaj familjes. Harrova për mamanë time.
Nuk mund ta besoja se po ndodhte vërtet, por ishte e vërtetë. Bëra gati valixhet dhe ika. Shkova te mamaja ime.
Faleminderit Zotit që më pranoi. Jetova atje derisa duhej të kthehesha në punë. Burri më dërgonte alimentacion, por nuk donte të takonte vajzën tonë. Vjehrra tha se nuk kishte asnjë nip apo mbesë.
Më vinte keq që sillej ashtu me mua. Kanë kaluar dhjetë vjet dhe ish-vjehrra ime u shfaq në pragun e derës sime. E tëra me lot në sy, mbahej pas murit. Nuk doja ta lija të hynte, por ajo filloi të rrëshqiste përgjatë murit, ndaj më duhej ta ftoja brenda. Drejtësia më në fund e arriti. Ish-burri im kishte gjetur një grua të tillë, saqë vjehrra nuk mund të thoshte asnjë fjalë në shtëpinë e saj.
Erdhi tek unë me një lutje që të kthehesha me vajzën, mbesën e saj të dashur dhe të vetme, tek ish-burri im. Sigurisht, e dëgjova, u sigurova që ishte mirë, dhe pastaj i tregova derën. Pastaj kërceva nga gëzimi.
Donit të thoni se kjo është gabim?
E di, por në këtë rast kështu duhej të ishte. Sinqerisht, pas historisë së saj, u ndjeva më mirë. Nuk jam njeri i keq, thjesht kam kaluar shumë të këqija.
