Për një kohë të gjatë, unë dhe burri im jetonim me prindërit e tij për të mos shpenzuar për qira dhe për të kursyer për një banesë tonën. Dhe më në fund, gjashtë muaj më parë, arritëm ta bënim realitet – blemë një apartament me dy dhoma në një lagje shumë të mirë. Pasi e rinovuam dhe e mobiluam bukur, vendosëm të organizonim një festë për hyrjen dhe të ftonim familjarë dhe miq të afërt.
Ndër të ftuarit ishte edhe motra e burrit tim, dy vjet më e madhe se ai. Para se të shpërnguleshim, kishim jetuar së bashku. Asaj i pëlqeu shumë banesa, e lavdëroi enterierin dhe e vështroi me vëmendje çdo detaj. Na bëri pak të ndihemi në siklet, por nuk i kushtuam shumë rëndësi.
Një javë më vonë, ajo erdhi përsëri për vizitë dhe na kërkoi t’i jepnim ushqim. U gëzova shumë sepse më kishte marrë malli për të dhe doja të bisedoja me dikë. Për më tepër, kisha shumë ushqime të shijshme në shtëpi që mund t’i ofroja. Por disa ditë më vonë, filluam të shqetësoheshim.
Motra e burrit tim filloi të vinte çdo ditë dhe kjo u bë shumë e pakëndshme. Ishte gjithmonë e uritur dhe hante gjithçka që kishim në shtëpi. Nuk e kishte problem fare dhe sillej si në shtëpinë e saj: merrte dhe hante ç’të donte, madje më kërkoi të gatuaja diçka speciale për të sepse atë ditë kishte dëshirë për diçka ndryshe. Nga dita në ditë kjo gjë më shqetësonte gjithnjë e më shumë.
Unë dhe burri im u përpoqëm t’i tregojmë se nuk ishte mirë të vinte kaq shpesh. Por ishte e kotë. Një ditë të bukur, vendosëm që nëse të gjitha ushqimet në frigorifer do të prisheshin njëkohësisht, nuk do të gatuanim fare. Filluam të hanim jashtë ose të porositnim ushqim në shtëpi.
Kur motra e burrit erdhi përsëri për vizitë, gjeti frigoriferin bosh. Pati guximin të më akuzonte që nuk kisha gatuar darkë. Por më pas gjeti një kavanoz me sardele në një raft të largët. Fatkeqësisht, sardelat ishin të skaduara dhe ajo e hëngri gjithë kavanozin – dhe u helmua keq. Na erdhi shumë keq për të, por në fund na doli për mirë – nuk erdhi më.
