Para syve të saj, djali i saj po merrej me pranga. Një muaj më vonë, një vajzë trokiti në derë, duke mbajtur në duar një foshnjë me sytë si të djalit të saj. “Më vjen keq, nuk mundem më,” tha ajo dhe la fëmijën dhe të gjithë paratë që kishte. “Arrita të mbledh kaq para, më vjen shumë keq. Thuaji se e kam dashur.”
Është e vjetër, por ende qëndron në këmbë, ende është e fortë. Ajo e rriti nipin dhe e dërgoi në shkollë. Shumë shpejt djali i saj do të kthehet. Por djali nuk e priste babanë e tij. Dhe nuk mund të kishte ndonjë faj për këtë. Nuk e kishte parë kurrë në jetën e tij.
Ai nuk e njohu as nënën e tij, vetëm e dinte se ajo e donte shumë dhe se iu dhembte për të. Shpejt djali u kthye. Përloti shumë dhe iu falënderua nënës për gjithçka që kishte bërë për të. Në fillim, fëmija nuk e kuptonte se kush ishte.
Por pastaj u përshtat dhe e quajti atë “baba”. Ai e donte babanë dhe ai e donte shumë atë. Nëna e tij më në fund mori një frymë lehtësimi. Për gruan e vjetër ishte e vështirë të mbanin një përgjegjësi të tillë. Por një mëngjes u zgjuan dhe panë një shënim në tavolinë:
“Po ik, më është shumë vështirë pa të.” Dhe përsëri, vazhdimisht. Ajo nuk mund të gjente një vend për veten, sepse këtë herë, fëmija tashmë ishte i rritur, e kuptoi se babai e kishte lënë atë. Dhe shëndeti i saj nuk ishte si më parë, ajo pothuajse përfundoi në spital.
Një tjetër shtator i parë, një tjetër fëmijë pa prindër. Një ditë, kur u ktheva nga shkolla me nipin tim, pashë djalin dhe nënën e tij te hyrja.
Ata ishin të ndriçuar nga lumturia. U tregua që djali i tyre nuk i kishte lënë ata. Ai shkoi pas dashurisë së tij, e kërkoi për një kohë të gjatë dhe më në fund e gjeti atë. Ajo nuk u martua, zemra e saj nuk donte dikë tjetër. Një vit kaloi.
Djali dhe nusja e tij u transferuan në shtëpinë përballë dhe punonin, por nuk e harruan gjyshen. Ata ishin pafundësisht mirënjohës që ajo e rriti nipin dhe iu falënderua për gjithçka që kishte bërë dhe tani po ushqente mbesën e re, e cila është kaq e ngjashme me të.
