Gjyshja ime është shtatëdhjetë e dy vjeçe. Me kalimin e moshës ka filluar të ketë probleme me kujtesën dhe dëgjimin, dhe ankohet për dhimbje të ndryshme. Prej pesë vitesh tashmë ecën nëpër shtëpi me bastun. Prindërit e mi janë zakonisht në punë, ndaj duhet të kujdesem unë për të. Kalojmë shumë kohë bashkë.
I pëlqen të më mësojë gjëra. Me kalimin e moshës ka fituar edhe disa sjellje të çuditshme, për shembull mbledh gurë. Ajo thotë se janë të veçantë, por në të vërtetë duken si gurë të zakonshëm nga rruga. Kohët e fundit, ankohet gjithnjë e më shpesh për dhimbje në këmbë.
Zakonisht rrinte ulur në një vend dhe çdo lëvizje shoqërohej me rënkime. Madje thirrëm edhe mjekun. Pas ekzaminimit, ai ngriti duart dhe tha se ndoshta është nga mosha, se nuk ka çfarë të bëhet, dhe i përshkroi disa ilaçe kundër dhimbjes dhe vitamina. Me kalimin e kohës, gjendja e saj nuk u përmirësua. Edhe pas injeksioneve për dhimbje, ankoheshte dhe nuk mund të ecte.
Gjyshja gjithashtu nuk hante mirë dhe ankohej vazhdimisht për stomakun. Mbrëmë vendosa të flija në divan. Po qëndroja atje dhe po përgatitesha për gjumë, kur dëgjova një trokitje të shpejtë. U tremba me të vërtetë.
Prindërit ishin në shtëpinë e verës, në shtëpi ishim vetëm unë dhe gjyshja, e cila mezi i lëvizte këmbët. Hapa njërin sy dhe gjyshja ecte me shkathtësi drejt kuzhinës! Kur kaloi pranë meje, nuk më vuri re fare. Vendosa ta ndjek.
U afrova në majë të gishtave te dera dhe hodha një sy përmes një çarje. Gjyshja hapi frigoriferin dhe po hante nga torta që gjatë ditës kishte refuzuar, duke thënë se nuk mund ta hante. Mbuloja gojën që të mos qeshja me zë. Pas kësaj ngjarjeje, fillova t’i marr më pak seriozisht ankesat e saj.
