Kur nëna ime ishte shtatzënë, babai im e braktisi familjen sepse nuk ishte gati për përgjegjësi. Pas kësaj, babai u shpërngul në një qytet tjetër që të mos takohej me nënën. Nëna ime bëri çdo përpjekje për të më rritur si një njeri të ndershëm dhe me karakter. Shumë njerëz e mëshironin, por ajo thoshte se nuk kishin pse ta mëshironin dhe se do t’ia dilte vetë. Dhe ashtu ndodhi.
Mbaja mbiemrin e babait tim, kështu që që kur isha fëmijë e dija se diku në botë ekzistonte një burrë që ishte babai im. Kur nëna ime filloi një lidhje me një burrë dhe u martuan shpejt, ai më zëvendësoi plotësisht figurën e babait.
Kur u rrita pak, fillova të mësoja më shumë për jetën e babait tim. Dola në përfundim se kishte qenë i martuar, por përveç meje nuk kishte pasur fëmijë të tjerë. Një ditë gjeta numrin e tij të telefonit dhe e thirra, por ai nuk donte të fliste me mua.
Kur u martova, unë dhe burri im nuk kishim një shtëpi tonën. Vite me radhë kursyem, por nuk arritëm të mblidhnim paratë e nevojshme. Kështu që, me fëmijën tim, jetonim në apartamentin me dy dhoma të nënës sime. Një ditë më telefonuan nga zyra e noterit dhe më thanë të shkoja atje. Kur shkova, më njoftuan se babai im kishte vdekur dhe më kishte lënë një apartament me një dhomë.
Sigurisht që u gëzova kur mësova se do të kisha një shtëpi timen. Por njerku dhe nëna ime reaguan çuditshëm. Nëna më tha të heq dorë nga trashëgimia! Por pse? Sepse nëse heq dorë nga apartamenti, atëherë ai do t’i kalojë shtetit. Dhe pastaj, mund të lind një fëmijë dhe të blej një shtëpi normale në qytetin tonë. Për më tepër, kjo do të ishte njëfarë kompensimi për faktin që babai im nuk më ndihmoi për kaq shumë vite. Por nëna ime është kategorike dhe thotë se nuk duhet asgjë nga ai plehrë. Dhe nuk kam asnjë ide se si ta bind të mos zihemi.
