Me burrin tim ishim ndarë prej kohësh. Nuk e donim njëri-tjetrin, jetonim bashkë vetëm nga zakonshmëria. U ndamë pa skandal: e diskutuam dhe vendosëm të divorcohemi. Fëmijët e pranuan qetë divorcin, e kuptuan gjithçka. Ata qëndruan me mua. Ish-burri im kujdesej për fëmijët, fliste me ta dhe paguante rregullisht pensionin ushqimor.
Unë nuk punoja, kujdesesha për fëmijët. Prindërit e mi dhe vëllai më ndihmonin në gjithçka. Jeta ime private nuk u zhvillua kurrë, nuk kisha kohë për veten: vajza dhe djali im kërkonin vëmendjen time. Vitet kaluan, fëmijët u rritën. Djali im u martua së fundmi. Ka një grua të mrekullueshme. Kam fat me nusen. Marrëdhënia jonë është shumë e mirë. Jetojnë veçmas, kanë një vajzë.
Më vizitojnë shpesh. Vajza ime tani studion juridik në një qytet tjetër. Ka një të dashur, janë në lidhje dhe ajo do të martohet me të. Kohët e fundit nuk vjen shpesh tek unë, thotë që ka shumë punë. Së shpejti ishte përvjetori im i martesës, u thashë fëmijëve që nuk dua ta festoj. Ditëlindjen e kalova duke pritur djalin tim; më telefonoi dhe më tha se do të vinte. Por erdhi nusja me vajzën time. U shtanga, u habita shumë kur e pashë vajzën time: nuk e prisja që të vinte. Shkuam bashkë në një sallon bukurie, pastaj vajzat sugjeruan të shkonim në një qendër tregtare dhe më zgjodhën një fustan të bukur.
Më thanë se do të më ftonin në një restorant. Në mbrëmje shkuam së bashku në restorant, ku djali im dhe të ftuar të tjerë më prisnin. Ishte edhe fqinji im: nuk e prisja ta shihja ndër të ftuarit. Djali im më tha se ai e kishte ftuar. Gjatë gjithë mbrëmjes ishte shumë i kujdesshëm me mua. Pas festës, të ftuarit u larguan. U ktheva në shtëpi, ndihesha e trishtuar dhe e vetmuar. Gjysmë ore më vonë, fqinji më telefonoi dhe më ftoi për një shëtitje. Nuk refuzova. Jetonim pranë për kaq vite, por nuk e njihnim njëri-tjetrin. Pastaj filloi të vinte më shpesh tek unë. Javën e kaluar më kërkoi dorën. Tani jetojmë bashkë. Fëmijët e mi janë të lumtur për ne.
