Nuk jam nga ato gra që mendojnë se fëmijët e tyre janë të përkryer. I njoh mirë mangësitë e djalit tim dhe e di saktësisht çfarë lloj vajze i nevojitet. Djali im për një kohë të gjatë nuk arriti të gjente një vajzë të përshtatshme, megjithëse është pothuajse njëzet e pesë vjeç. Por një javë më parë, Vanja më rrëfeu se ishte dashuruar marrëzisht me një vajzë.
Edhe pse ishin njohur vetëm së fundmi, ai tashmë po mendonte t’i propozonte. E mora seriozisht këtë punë dhe vendosa që ta “testoja” nusen e ardhshme. E vërteta është se burri im ka një biznes fitimprurës dhe ne jetojmë mjaft mirë. Kisha frikë se vajzat mund t’ia turbullonin mendjen djalit tim për arsye materiale. I kërkova Ivanit ta ftonte Arinën në fshat.
Nëna më kishte lënë një shtëpi të vogël të vjetër dhe një kopsht me perime. Kur Arina pa shtëpinë dhe kopshtin, u trishtua. Gjatë drekës më tha: “Kam lindur në fshat, gjithmonë kam ëndërruar të shpërngulesha në qytet, prandaj erdha në kryeqytet.” – Çfarë planesh ke për të ardhmen? – e pyeta. Vajza ngriti supet me pasiguri. – Martesë, familje… E ndjeva që ishte shpërngulur në qytet vetëm për të gjetur një dhëndër qytetar. – Vanja më tha që ke një kompani… – tha Arina.
– Kompani? Ndoshta e kishte fjalën për kopshtin tonë. Ndonjëherë shesim perime atje. Atë ditë biseduam mirë, por një javë më vonë Arina i dha fund lidhjes me djalin tim. Në fund tha se nuk shihte të ardhme të përbashkët, dhe sipas mendimit tim, ajo që bëri e tregoi qartë qëllimin e saj materialist.
