Një javë më parë mora vajzën time nga vizita te gjyshja e saj. Zakonisht Olena kthehet gjithmonë nga gjyshja e lumtur dhe e hareshme, më tregon çfarë kanë bërë dhe çfarë ëmbëlsirash kanë pjekur. Por këtë herë Olena po qante.
Fillimisht mendova se ndoshta kishte rënë apo kishte ndodhur ndonjë gjë tjetër. Por vajza nuk kishte as edhe një gërvishtje. Më pas nisa ta pyes Olenën, por ajo qante dhe nuk mund të qetësohej. Nuk kuptoja çfarë kishte ndodhur atë mbrëmje.
Kur arritëm në shtëpi, Olena ra menjëherë në gjumë. Në mëngjes u qetësua dhe më tregoi se gjyshja e kishte quajtur hajdute dhe e kishte fyer. Olena më tha se kurrë nuk kishte marrë asgjë pa leje nga gjyshja e saj.
I besova fëmijës tim, sepse Olena nuk do të lëndonte as një mizë, e jo më të vidhte. Menjëherë i telefonova nënës sime:
– Je e lumtur? Ke rritur një delikuente të re në shtëpinë time!
– Mami, për çfarë po flet? Mund të më shpjegosh çfarë ndodhi?
– Çfarë, nuk të tha hajdutja e vogël çfarë bëri?
– Mos e quaj më ashtu fëmijën tim! Çfarë ndodhi atje?
– Mora qëllimisht para nga karta ime, i futa në portofol, doja të shkoja në treg në mëngjes. Por kur kontrollova, paratë nuk ishin më aty.
– Ndoshta dikush t’i ka vjedhur apo i ke futur diku tjetër?
– Mos e mbro atë hajdute, nuk ka asnjë justifikim!
Disa ditë më vonë, nëna ime më telefonoi dhe më tha se kishte gjetur paratë në një çantë tjetër. Thjesht kishte harruar me cilën çantë kishte shkuar në bankë.
I thashë se duhet t’i kërkonte falje mbesës së saj, sepse nuk ishte faji i saj dhe nuk duhej të përjetonte një stres të tillë. Por nëna nuk nxitoi të kërkonte falje. Këtë nuk e prisja nga ajo dhe marrëdhënia jonë u ftoh në mënyrë drastike.
