Ediku ishte babai më i lumtur – i kishte lindur një vajzë, Iza. Ai ishte i mahnitur prej saj. E mbuloi një ndjenjë krenarie dhe lumturie. Ditën që ato dolën nga spitali, ai madje qau. Nuk mund të hiqte sytë nga Iza e tij e bukur: nga duart dhe këmbët e saj të ëmbla dhe të mbushura, nga buzët si fjongo – një gëzim i vërtetë. Dhe sytë e saj ishin të pazakontë, të thellë, kafe shumë të errët, pothuajse të zinj.
Çfarë mund t’i duhej më shumë për të qenë i lumtur? Në fund të fundit, kishte dy vajzat që dashuronte. Ediku ishte një burrë i gjatë, i pashëm, me sy blu dhe flokë të çelët. Një ditë nëna e Edikut vuri re se vajza nuk i ngjante aspak babait – as pak. Dhe në fakt, nuk ngjante me askënd nga familja e tyre…
Ediku nuk i kushtoi rëndësi komenteve, ai e donte vajzën e tij çmendurisht. Thoshte se i ngjante nënës së saj. Por me kalimin e kohës, dyshimi filloi t’i përhapej në mendje dhe e shikonte gjithnjë e më shpesh vajzën me dyshim.
Shpejt gruaja e Edikut i qëndroi përballë dhe i tha se e kuptonte urrejtjen që ndiente ndaj saj dhe ndaj asaj që kishte bërë vajza. Ajo u bë gjithnjë e më e ftohtë me të, dhe ai filloi të sillet me indiferencë. Vetëm heshtte, përplaste derën dhe shkonte te nëna e tij.
Nëna e Edikut e bindi ta bënte testin e atësisë. Fillimisht ai u tremb nga reagimi i gruas së tij – shumë lot dhe histeri, gjë që nuk do ta përballonte dot. Nëna e bindi për një vit derisa ai më në fund pranoi. Kur i tregoi gruas për vendimin e tij, ajo u habit shumë.
Pastaj ajo thjesht bëri gati sendet dhe u largua, duke i thënë se do të qëndronte te prindërit e saj derisa ai të largohej dhe të merrte përgjigjen. Në mendjen e tij filluan të rrinin shumë dyshime: a u ngut, a bëri gabim, a duhet t’i kthente gruan dhe vajzën në shtëpi?
Shtëpia pa to ishte shumë e trishtë dhe bosh. Nuk kishte më gëzim, nuk kishte më të qara fëmijësh, nuk kishte aromë ushqimesh të shijshme… vetëm heshtje e ftohtë. Kur shkoi për të bërë testin, gruaja e tij nuk erdhi. Fillimisht mendoi se po vonohej, por kur e telefonoi, ajo i tha:
“Edik, ne nuk do të vijmë më. Do të të lejoj ta vizitosh Izën.”
Këto fjalë e bënë Edikun të dyshonte edhe më shumë – ishte i sigurt që ajo donte të thoshte “nuk është e jotja”. Ndoshta kishte turp të vinte dhe ta shihte në sy. Ditët kalonin shumë ngadalë, dukej sikur pritja nuk do të përfundonte kurrë. Dhe pastaj, pas disa ditësh, erdhi përgjigjja.
Ediku ishte ulur, shikonte zarfin dhe nuk mund ta hapte. Nëna e tij e telefonoi për ta pyetur, prandaj ai e hapi rezultatin, shkoi te dritarja, e fiku telefonin dhe shikoi në heshtje në horizont.
“Përqindja e atësisë është 99.9999%…”
Kur më në fund e përpunoi informacionin, menjëherë e telefonoi gruan dhe i tha se ishte babai i vajzës.
“Po, testin e atësisë e kalove… por vetëm në letër, jo në jetë.”
