Emri im është Maciek, dhe gruaja ime dhe unë kemi një familje të madhe dhe të lumtur. Ne kishim tre fëmijë, dy djem më të mëdhenj dhe një vajzë më të vogël. Unë gjithashtu kam një motër më të madhe, kemi humbur prindërit tanë disa vjet më parë, së pari nëna ime u largua, dhe pastaj babai im e ndoqi me keqardhje. Është shumë e vështirë për ne pa to, por duhet të kujtojmë se kemi fëmijë, kështu që nuk kemi mundësi të biem në depresion. Motra ime gjithashtu ka tre fëmijë, por të gjithë janë vajza.
Prindërit e mi trashëguan shtëpinë e tyre të madhe, të cilën e ndërtuan shumë kohë më parë. Për të qenë në gjendje të jetonit në të, ishte e nevojshme të bëhej një rinovim i madh, në fakt, i madh. I sugjerova motrës sime që ajo ta mbante këtë shtëpi si një vend ku mund të kalonim pushime dhe pushime, dhe ta rinovonim së bashku. Në fund të fundit, ne të dy kemi apartamente në qytet, dhe asnjëri prej nesh nuk do të donte të transferohej në fshat. Motra ime ra dakord, dhe unë vendosa që të kishim një kontratë, dhe gjithçka do të bëhej siç duhet.
Por sapo ndaluam së foluri për riparimet, ishte thjesht e nevojshme që më në fund të bënim diçka, motra ime dhe familja e saj papritmas filluan të zhdukeshin diku dhe të dilnin me justifikime të ndryshme. Ata nuk paguanin asgjë, ata erdhën ndoshta dy herë, dhe pastaj motra ime ndaloi së përgjigjuri thirrjeve të mia dhe nuk erdhi për të ndihmuar.
Rasti ishte i qartë. Me gruan dhe fëmijët e mi, ne bëmë gjithçka vetë, arritëm të përfundonim rinovimin në dy muaj pushime. Sigurisht, kam paguar për gjithçka-kam punësuar punëtorë, kam blerë mobilje dhe materiale. Ne bëmë gjithçka që mundëm vetë, dhe kishte shumë punë. Por nëse mund ta shihni këtë shtëpi tani, efekti do t’ia vlente përpjekjet! Beautifulshtë e bukur si brenda ashtu edhe jashtë!
Por atëherë kishte më pak pozitive. Javën tjetër, pasi të përfundojë rinovimi, motra ime po vjen në shtëpinë e prindërve të saj me familjen e saj dhe një grup të ftuarish për një barbecue. Unë nuk mund ta duroja sepse ajo as nuk telefonoi për të zbuluar se si po shkonte riparimi, por për disa arsye ajo menjëherë kuptoi se si përfundoi! E hodha së bashku me mysafirët e saj dhe mishin e tyre të pjekur në skarë.
Të nesërmen, ajo më thirri me pretendime se kjo ishte edhe shtëpia e saj, sepse ishte një trashëgimi nga prindërit e saj. Unë u përgjigja se do t’i jepja asaj gjysmën e trashëgimisë në para, por ajo nuk do të kishte të drejtën e shtëpisë, çdo gjykatë do të ishte në anën time. Unë nuk i dhashë asaj një zgjedhje. Mendoj se kam të drejtë, sepse nuk jam. Është më mirë të mos ndihmoni asgjë, dhe pastaj të vini në gati!
